Wystawa fotografii Grzegorza Kosmali w Muzeum Regionalnym w Ostrzeszowie

Mój portet na wystawie fotografii Grzegorza Kosmali w Muzeum Regionalnym w Ostrzeszowie pod tytułem „Gra ze świat(ł)em”.

W hołdzie żołnierzom wojny obronnej 1939 (7) - Jan Skiba

                                                     Kapral Jan Skiba (1913 -1991)

Syn Marcina i Marii Skiba (z domu Manasterska). Urodził sie 6 lipca 1913 w Łankach Małych (pow. Bóbrka). Ukończył Szkołę Powszechną 7-klasową w Bóbrce. W latach 1928-1932 uczęszczał do szkoły zawodowej we Lwowie i uzyskał zawód ślusarz-mechanik. 

        W 1934 roku został powołany przez wojskową komisję lekarską w Wieluniu, gdzie otrzymał kategorię wojskową „a”. Od 10 lutego 1935 roku służył, jako nastawniczy kanonier, odbył kurs kierowców samochodowych w 1p.ap.L i służył 3 miesiące, jako kierowca samochodowy. Od 30 sierpnia 1935 roku uczęszczał do Szkoły Podoficerskiej 1.p.ap.L., - kanonier. 27 lutego 1936 roku otrzymał awans do stopnia bombardiera. Pełnił stanowisko kierowcy samochodowego – instruktor w 1p.ap.L i otrzymał awans na stopień kaprala. Odbywał służbę nadterminową w 6d.ap.L 17 października 1937 roku zwolniony na własne żądanie do rezerwy. 

W 1937 roku na podstawie świadectwa ukończenia szkoły złożył egzamin czeladniczy w rzemiośle ślusarskim przy Izbie Rzemieślniczej we Lwowie 

 W tym samym roku wstąpił do Związku Zawodowego Pracowników Spółdzielczych RP

W 1938 roku ukończył kurs spawania i cięcia metali urządzony przez Instytut Przemysłowy dla Małopolski Wschodniej we Lwowie. Podjął pracę w warsztatach głównych PKP we Lwowie. 

Od 10 marca 1939 roku spędził 6-tygodni na ćwiczeniach rezerwy w 6.d.ap.L, jako kapral kierowca samochodowy. 2 sierpnia 1939 roku został powołany do 6.dp.L we Lwowie do działań wojennych, jako kierowca samochodowy. 

            Działania wojenne przeprowadzał w okolicach Radomia, Skarżysko-Kamiennej, i Iłży. 2 października 1939. schwytany w lasach w okolicach Ostrowca Świętokrzyskiego i zabrany do niewoli niemieckiej w obozie 13A w Norymberdze 10 marca 1941 roku uciekł do Lwowa, gdzie po krótkim czasie został schwytany przez Gestapo i więziony na ul. Łąckiego. Następnie więziony w areszcie śledczym na ul. Montelupich w Krakowie, gdzie zachorował na tyfus. 

        W lipcu 1942 roku z uwagi na zawód mechanika został przydzielony do pracy w zakładzie samochodowym we Wrocławiu na Schwerinstrasse 10 (dziś ulica Skwierzyńska) i tam został do końca wojny. 

        Pracując na wyjazdach poznał swoją późniejszą żonę Jadwigę Klimek, która znajdowała się na przymusowych pracach u niemieckiego rolnika w Trzebnicy. Po wojnie wrócili w rodzinne strony Jadwigi - do Czajkowa. Zatrudnił się w młynie w Kuźnicy Grabowskiej, gdzie otrzymał mieszkanie i osiedlił się na stałe. 

Ze służby wojskowej został zwolniony 17 grudnia 1949 roku.

7 grudnia 1988 został odznaczony: Medalem za udział w wojnie obronnej 1939

Zmarł 2 maja 1991. Pochowany na cmentarzu parafialnym Czajkowie.

Zródła

[1] Biogram na podstawie opracowania wnuka Przemysława Sobczaka

[2] Książeczka wojskowa nr 0472512 wystawiona w Wieluniu 17 grudnia 1949

[3] Legitymacja 167-88-96 MW z 7 grudnia 1988 wydana przez Przewodniczącego Rady Państwa

4 Jadwiga Skiba, Jan Skiba, Jasiu Skiba. Cmentarz parafii św. Stanisława Biskupa w Czajkowie - eCmentarze

Dekoracja Edwarda Gołdyna, prezesa OSP w Kraszewicach, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski

 

Obchody Dnia Strażaka w województwie kaliskim (zdj. Zbigniew Kantorski) 

Zródlo: Jednostka - Szukaj w Archiwach

Więcej o fotografie 

1922 – urodził się Zbigniew Kantorski – niezwykle w swoim czasie popularny i ceniony kaliski fotograf, związany przede wszystkim z tygodnikiem „Ziemia Kaliska”. Charakterystyczną, szczupłą i lekko przygarbioną sylwetkę pana Zbyszka kaliszanie mieli okazję widywać wszędzie tam, gdzie się coś w naszym mieście działo ale i w tych miejscach, których postaci uważał za stosowne dla potomności ocalić. Warto dodać, że pochodził ze znanej rodziny, która  już w przed I wojną miała zakład fotografii artystycznej w Kaliszu, a potem w pobliskim Opatówku. Zbigniew Kantorski zmarł w 1995 r. i jest pochowany na rogatkowskim cmentarzu Miejskim. (za Swego czasu w Kaliszu działo się. Kalendarium)

W hołdzie żołnierzom wojny obronnej 1939 - Leon Owczarek

 Starszy szeregowy Leon Owczarek (1916-1999)

Leon Owczarek urodził się 25 marca 1916 roku w Kuźnicy Grabowskiej jako syn Wawrzyńca i Marianny z domu Wieczorek.

Brał udział w wojnie obronnej w dniach od 1 września do 23 września 1939. 

Leon Owczarek, żołnierz Lądowej Obrony Wybrzeża w 1939 roku, służył w 23. Dywizji Piechoty w ramach Armii "Pomorze". Żołnierze tej dywizji, w tym jednostki stacjonujące w rejonie Wybrzeża, byli zaangażowani w obronę Gdyni, Kępy Oksywskiej oraz innych kluczowych pozycji w pasie nadmorskim.

Skład dywizji w dużej mierze opierał się na żołnierzach rezerwy. 23. Dywizja Piechoty walczyła na kilku kluczowych odcinkach frontu. Jednostki dywizji broniły przepraw przez Wisłę i starały się opóźniać marsz wojsk niemieckich w głąb Polski. Mimo początkowego oporu musiały wycofać się pod naciskiem przeważających sił niemieckich. Po wycofaniu się na Wybrzeże część oddziałów dywizji wzięła udział w obronie Gdyni. Najbardziej znany epizod to heroiczna obrona Kępy Oksywskiej, gdzie żołnierze bronili się do 19 września, mimo przewagi niemieckiej i braku zaopatrzenia. Po wielodniowych walkach na wybrzeżu resztki sił 23. Dywizji Piechoty zostały zmuszone do kapitulacji. Wielu żołnierzy trafiło do niewoli, ale część podjęła działania w konspiracji.

Dywizja Piechoty, mimo trudnej sytuacji, odegrała ważną rolę w opóźnianiu działań niemieckich, co pozwoliło na lepsze przygotowanie innych jednostek polskich w rejonie Pomorza i centralnej Polski. Bohaterska postawa jej żołnierzy, zwłaszcza w rejonie Gdyni i Kępy Oksywskiej, stała się symbolem oporu przeciw przeważającym siłom wroga.

Według relacji syna Leona, często śpiewał on piosenki typu "Morze, nasze morze" i opowiadał o walkach na Oksywiu.

Potem do 1 grudnia 1939 jako jeniec przebywał w obozach jenieckich[1] [2]. 

W 1983 roku został odznaczony medalem za udział w wojnie obronnej 1939[3] oraz odznaką za zasługi Związku Kombatantów Rzeczpospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych[4].

Leon Owczarek po wojnie prowadził własny sklep a następnie w wyniku zmian ustrojowych był budowniczym i wieloletnim prezesem Gminnej Spółdzielni Samopomocy Chłopskiej w Kuźnicy Grabowskiej.

Odznaczony:

• Medalem za udział w wojnie obronnej 1939

• Odznaką Zasługi Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więżniów Politycznych

Leon Owczarek zmarł 23 lutego 1999 i został pochowany na cmentarzu w Kraszewicach[5]

 

Źródła:

---

[1] Zaświadczenie Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD w Kaliszu nr 453764 z dnia 7 lipca 1978

[2] Zaświadczenie Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nr 242990 z dnia 15 lipca 1993

[3] Legitymacja nr 601-83-80 MW z 24 sierpnia 1983 podpisana przez Przewodniczącego Rady Państwa

[4] Legitymacja nr 10737/98 podpisana 2 lipca 1998 w Warszawie przez Prezesa Zarządu Głównego ZKRPiBWP

[5] Cmentarz parafialny Kraszewice