Stanisław Wojtczak, urodzony 17 grudnia 1901 roku w Kuźnicy Grabowskiej (obecnie gmina Kraszewice, powiat ostrzeszowski, województwo wielkopolskie), był synem Antoniego i Ewy z Płócienników. Służył w stopniu szeregowego w oddziale Dowództwa Okręgu Generalnego IV w Łodzi, pełniąc służbę w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Zmarł 13 kwietnia 1920 roku w Łodzi, prawdopodobnie w wyniku choroby nabytej podczas pełnienia obowiązków wojskowych. Jego śmierć wpisuje się w tragiczny los wielu młodych żołnierzy, którzy, mimo że nie polegli na froncie, oddali życie w służbie odradzającej się Rzeczypospolitej.
Stanisław Wojtczak został pochowany na cmentarzu św. Anny w Łodzi (obecnie cmentarz „Zarzew”, ul. Lodowa 48, dzielnica Widzew), w kwaterze wojennej poświęconej żołnierzom i weteranom wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920. Kwatery te, położone w północnej części nekropolii, upamiętnia granitowy pomnik z inskrypcją:
„GROBY • ŻOŁNIERZY • I WETERANÓW • WOJNY POLSKO • BOLSZEWICKIEJ • 1919 • 1920”.
(źródła: „Kwatera żołnierzy i weteranów wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920”, Miejska Pracownia Urbanistyczna w Łodzi; ewidencja grobów wojennych UM Łódź;
Marcin Grabowski (ur. 13 października 1898 roku w Kuźnicy Grabowskiej, obecnie gmina Kraszewice, powiat ostrzeszowski, województwo wielkopolskie – poległ 18 lipca 1920 roku w miejscowości Słoboda)* był synem Jana Grabowskiego (1860–1928) i Marianny ze Śniegulów (1871–1941). Służył jako kapral w 14. Pułku Piechoty Wojska Polskiego. Zginął w czasie wojny polsko-bolszewickiej, mając niespełna 22 lata.
*14. Pułk Piechoty Wojska Polskiego wchodził w skład 7. Dywizji Piechoty i w lipcu 1920 roku brał udział w ciężkich walkach odwrotowych na północno-wschodnim odcinku frontu polsko-bolszewickiego, osłaniając odwrót wojsk polskich spod Mińska Litewskiego i Baranowicz w kierunku rzeki Niemen. W tym czasie 14. Pułk Piechoty toczył zacięte boje z oddziałami 4. Armii Czerwonej w rejonie miejscowości Słoboda (jedna z kilku wsi o tej nazwie na linii działań pułku — prawdopodobnie w ówczesnym powiecie słonimskim lub baranowickim, na terenie dzisiejszej Białorusi). Podczas tych starć, stanowiących część tzw. walk odwrotowych nad Niemnem, Marcin Grabowski poległ 18 lipca 1920 roku, mając niespełna 22 lata. (źródła: „Zarys historii wojennej 14 Pułku Piechoty”, Wojskowe Biuro Historyczne 1929; J. Odziemkowski – „Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920”; opracowanie lokalne „Synowie Ziemi Czajkowskiej w wojnie o niepodległość 1920 roku”, szkicehistoryczne.blogspot.com)
Józef Szala (ur. 23 stycznia 1899 roku w Kuźnicy Grabowskiej, gmina Kraszewice, powiat ostrzeszowski, województwo wielkopolskie – poległ 30 maja 1920 roku w miejscowości Biała Cerkiew)* był synem Andrzeja Szali (1867–1934) i Marianny z Kiełbów (1870–1912). Służył w 27. Pułku Piechoty Wojska Polskiego w stopniu szeregowego. Poległ w czasie wojny polsko-bolszewickiej, mając zaledwie 21 lat.
*27. Pułku Piechoty wchodził w skład 7. Brygady Piechoty i uczestniczył w kampanii ukraińskiej 1920 roku, tocząc walki na linii Kijów – Biała Cerkiew – Koziatyń, gdzie w maju 1920 roku trwały ciężkie starcia z oddziałami Armii Czerwonej. Józef Szala poległ 30 maja 1920 roku w miejscowości Biała Cerkiew (obecnie Ukraina), mając zaledwie 21 lat. Zginął w czasie odwrotu wojsk polskich z Ukrainy, prawdopodobnie w jednej z potyczek toczonych przez 27. Pułk Piechoty w rejonie tej miejscowości. (źródła: „Zarys historii wojennej 27. Pułku Piechoty”, Wojskowe Biuro Historyczne 1929; J. Odzimkowski – „Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920”; opracowanie lokalne „Synowie Ziemi Czajkowskiej w wojnie o niepodległość 1920 roku”, szkicehistoryczne.blogspot.com)
Nie udało się ustalić miejsca śmierci:
Ignacego Kołaczka (prawdopodobnie ur. 7 stycznia 1901 roku w Kuźnicy Grabowskiej, obecnie gmina Kraszewice, powiat ostrzeszowski, województwo wielkopolskie – zmarł w czasie wojen o granice II Rzeczypospolitej) był synem Józefa Kołaczka (1859–1913) i Ewy z Klińskich (1866–1942).
Jana Podgórskiego (prawdopodobnie ur. 21 września 1901 roku w Kuźnicy Grabowskiej, gmina Kraszewice, powiat ostrzeszowski, województwo wielkopolskie – zmarł w czasie wojen o granice II Rzeczypospolitej) był synem Marcina Podgórskiego (1874–1934) i Anny z Golanowskich (1877–1965). Występują 4 pozycje z tym imieniem i nazwiskiem -trudno wskazać, który zapis jest własciwy.
Miklas Józef - brak danych
Rozmarynowski Stanisław - brak danych
Dane genealogiczne dzieki portalowi genealogicznemu p. Wojciecha Gracza Nasi krewni | Teraz jesteśmy my, a kto był przed nami? – strona rodzinna – drzewo genealogiczne
