Strony

28 listopada 2025

Powstanie fabryk żelaznych w starostwie grabowskim (1784)


Gazeta Warszawska. 1784, nr 44

W drugiej połowie XVIII wieku, w okresie reform i modernizacji państwa za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, Rzeczpospolita podejmowała wysiłki na rzecz rozwoju gospodarki i uniezależnienia się od zagranicznego importu. Jednym z przejawów tych dążeń był rozwój krajowej produkcji metalurgicznej, w tym zakładanie nowych fabryk żelaza na terenach posiadających surowce i sprzyjające warunki hydrologiczne oraz leśne.

Cennym świadectwem tego procesu jest krótka notatka opublikowana w „Gazecie Warszawskiej” w 1784 roku, która informuje o uruchomieniu nowoczesnych wówczas zakładów hutniczych na terenie starostwa grabowskiego.

Z przekazu wynika, że kosztowne „Żelazne Fabryki” powstały na ziemiach należących do
księcia Radziwiłła, kasztelana wileńskiego, w granicach starostwa grabowskiego, znajdującego się wówczas w województwie sieradzkim, powiecie ostrzeszowskim.

Realnym organizatorem i wykonawcą przedsięwzięcia był jednak starościński urzędnik – pan Lussow, określony jako rządca starostwa grabowskiego. Wskazuje to na rosnącą rolę zarządców i specjalistów w administrowaniu dobrami magnackimi i wprowadzaniu nowoczesnych form gospodarowania.

W dniu 28 maja 1784 roku odbyło się uroczyste uruchomienie produkcji, w obecności zaproszonych duchownych i świeckich gości, co miało podkreślić rangę wydarzenia. Doniesienie wspomina także o oddaniu salw armatnich – co sugeruje, że nadano temu wydarzeniu niemal publiczny i celebracyjny charakter.

Symbolicznym momentem było uzyskanie pierwszego wytopu żelaza, określonego w tekście jako
„gęś żelazna”, czyli duża bryła surówki żelaza, gotowa do dalszej obróbki. Termin ten był powszechnie używany w dawnej terminologii hutniczej.

Autor notatki wyraźnie podkreśla znaczenie nowej produkcji dla rynku krajowego, pisząc, że dzięki niej nie będzie już potrzeby

„szukania za granicą żelaza lanego i kutego”.

Podkreślenie, iż żelazo będzie dostępne „wagą i ceną krajową”, wpisuje się w ideologię oświeceniowego patriotyzmu gospodarczego, promującego rozwój rodzimej produkcji i ograniczenie importu. Tego rodzaju przekazy miały nie tylko informować, ale też kształtować świadomość ekonomiczną społeczeństwa.

Wiadomość ta ma szczególną wartość dla historii regionu grabowsko-wieruszowskiego i ziem pogranicza Wielkopolski oraz Sieradzkiego. Jest jednym z wczesnych drukowanych świadectw powstawania zakładów przemysłowych na tym terenie i dowodzi, że obszar ten uczestniczył w ogólnym nurcie przemian gospodarczych Rzeczypospolitej końca XVIII wieku.

25 listopada 2025

Królewski dokument z 1647 roku – Czajków i jego dawna karczma

W zbiorach zachował się niezwykle ciekawy dokument wystawiony dnia 2 lipca 1647 roku w Warszawie przez króla Jana Kazimierza Wazę. Dotyczy on miejscowości Czajków, która już w XVII wieku stanowiła ważny punkt gospodarczy w granicach starostwa grabowskiego.

Dokument ma formę królewskiego przywileju i został wydany dla Piotra Pawła Sławowreckiego, określonego jako „uczciwy” (łac. honestus), co świadczy o jego pozycji społecznej.

Król zezwala Sławowreckiemu na odkupienie i odzyskanie karczmy w Czajkowie, która w tym czasie była użytkowana przez osoby nieposiadające do niej prawnego tytułu własności. Wraz z karczmą przysługiwały mu również: grunty orne, łąki, pola, ogrody, wszystkie pożytki i dochody związane z tym obiektem.

Karczma nie była wówczas tylko miejscem sprzedaży napojów. W XVII wieku pełniła funkcję:

  • centrum lokalnego handlu,

  • miejsca zebrań i spotkań mieszkańców,

  • przestrzeni wymiany informacji,

  • często także punktu organizacji jarmarków.

Na mocy dokumentu Piotr Paweł Sławowrecki otrzymał przywilej dożywotniego i spokojnego użytkowania karczmy wraz z całym jej zapleczem gospodarczym. Król zobowiązał siebie i swoich następców, że nie będą ingerować w to przywilejowe prawo.

Jedynym obowiązkiem Sławowreckiego było coroczne uiszczanie na rzecz zamku w Grabowie czynszu w wysokości 4 florenów polskich.

Po jego śmierci karczma miała wrócić do dyspozycji starostwa, jednak dopiero po wypłaceniu spadkobiercom określonej sumy pieniężnej, ustalonej w dokumencie lub przez komisję królewską.

Akt ten jest ważnym źródłem do poznania dziejów Czajkowa. Pokazuje, że:

  • już w połowie XVII wieku istniała tu stała i dochodowa infrastruktura gospodarcza,

  • wieś miała znaczenie administracyjne i ekonomiczne w ramach dóbr królewskich,

  • funkcjonowały tu relacje prawne oparte na przywilejach królewskich.

Jest to także cenny dowód na istnienie dawnych sporów własnościowych oraz systemów regulujących obrót majątkiem w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Transkrypcja łacińska (z oryginału)

Ioannes Casimirus Dei Gratia Rex Poloniae, Magnus Dux Lithuaniae, Russiae, Prussiae, Masoviae, Samogitiae, Livoniae, Severiae, Czernichoviae nec non Suecorum, Gothorum, Vandalorum Haereditarius Rex.

Significamus certibus literis nostris quorum interest Universis et singulis, quia Nos intercessioni certorum Consiliariorum Nostrorum apud Nos pro Honesto Petro Paulo Sławowrecki factae, benigne annuentes, consentiendo et permittendo ei duximus, consentimus et permittimus praesentibus Literis Nostris, ut possit et valeat Tabernam in Villa Czaykow Capitaneatus Graboviensis existentem, cum agris, pratis, campis, hortis, attinentibus et pertinentibus, ex antiquo spectantem, de manibus modernorum nullo iure possessorum,justa pecuniarum summa redimere, seu alio quovis juris ordine vindicare et recuperare.

Quam quidem Tabernam cum modo praemisso hoc nostro mediante consensu recuperaverit,
cum omnibus agris, pratis, campis, hortis, fructibus, usibus et emolumentis, et generaliter universis commodis, obventionibus ad praedictam Tabernam antiquitus spectantibus, prout ab antecessoribus suis tenebatur, praefatus honestus Sławowrecki teneat, habeat et possideat pacifice et quiete, utatur et fruatur ad extrema vitae suae tempora.

Salvo tamen censu Arci nostrae Graboviensi, quolibet anno per quatuor florenos Polonos pendí solito.

Promittimusque pro Nobis et Serenissimis Successoribus Nostris non esse Nos, sermones successores Nostros supra dictum Sławowrecki quamdiu in vivis existerit, ab usu et pacifica possessione
dictae Tabernae, eiusque omnium et singularium attinentium et pertinentium amovere, aut amovendi cuiquam potestatem daturos, sed suum et integrum ius ad vitalitatem ipsi conservaturos,
Nos et Serenissimi Successores observaturi.

Post decessum vero ipsius non prius dispositio praefatae Tabernae redibit, quam summa in literis originalibus expressa, vel ex taxa commissariorum Nostrorum proveniens, successoribus eius numerata et persoluta fuerit.

Juribus Nostris Regalibus, Reipublicae, Ecclesiaeque Catholicae salvis.

In cuius rei fidem praesentibus manu Nostra subsignatis
sigillo Regni communiri iussimus.

Datum Varsaviae die 2 Mensis Julii Anno Domini MDCXLVII
Regnorum Nostrorum Poloniae IV, Sueciae vero V Anno.


Na dole:

Ioannes Casimirus Rex
(L.S.)

Z boku dopisek:
Consensus emendi Tabernam in Capitaneatu Graboviensi existentem de manibus modernorum nullo iure possessorum Honesto Petro Paulo Sławowrecki.

Podpis:
N. Brzamowski R.R.

Wersja po polsku – urzędowa (wierna sensowi dokumentu)

Król Jan Kazimierz, z Bożej łaski król Polski i wielki książę litewski, nadaje Piotrowi Pawłowi Sławowreckiemu prawo do wykupienia i odzyskania karczmy znajdującej się we wsi Czajków, należącej do starostwa grabowskiego, wraz z przyległymi gruntami: polami, łąkami, ogrodami i wszystkimi przynależnościami oraz pożytkami.

Sławowrecki ma prawo wykupić karczmę od osób, które w danym momencie ją posiadają, a które nie dysponują prawnym tytułem własności, albo odzyskać ją w drodze przewidzianej przez prawo.

Po odzyskaniu karczmy nabywa on prawo do jej dożywotniego i spokojnego użytkowania, wraz ze wszystkimi dochodami i należnościami, jakie dawniej do niej przysługiwały.

Zobowiązany jest do corocznego płacenia czynszu na rzecz zamku grabowskiego w wysokości czterech florenów polskich.

Król i jego następcy zobowiązują się nie naruszać tego dożywotniego prawa posiadania. Po śmierci Sławowreckiego karczma nie może zostać przejęta, dopóki jego następcom nie zostanie wypłacona suma zapisana w originalnym dokumencie lub ustalona przez komisję królewską.

Dokument zachowuje w mocy prawa królewskie, państwowe i kościelne.

Wystawiono w Warszawie dnia 2 lipca 1647 roku.

Zachowany dokument z 1647 roku to nie tylko interesująca ciekawostka archiwalna, ale również ważne świadectwo rozwoju Czajkowa i jego mieszkańców. Pokazuje, jak wyglądały mechanizmy własności i zarządzania dobrami królewskimi w czasach nowożytnych oraz jak istotną rolę pełniły lokalne punkty handlowe, takie jak karczmy.


Akta starostwa grabowskiego. Dokumenty 2 VII 1652    Zawartość/Incipit/Treść/Opis.   Jan Kazimierz, król polski, przekazuje Piotrowi Pawłowi Sławowreckiemu karczmę we wsi " Czaykow" w starostwie grabowskim na dożywocie. (w) Archiwum Główne Akt Dawnych Jednostka aktowa: 1/354/0/17/62 Skany: 0 Akta starostwa grabowskiego. Dokumenty  2 VII 1652
Skan dok. przesłany przez p. Mariana Jangasa                                                                                                                 

22 listopada 2025

Franciszek Grabowski (1827–1852) –śmierć w carskiej armii na Kaukazie

Natknąłem się na tę historię przeglądając „Kurier Warszawski” z 1857 roku (nr 303, 17 listopada). W rubryce poświęconej żołnierzom armii cesarsko-rosyjskiej, którzy zakończyli życie, pojawiło się nazwisko Franciszka Grabowskiego – młodego mężczyzny pochodzącego z Kuźnicy Grabowskiej w powiecie wieluńskim, który zmarł 29 września (11 października) 1852 roku.

Franciszkowi nie dane było dorosnąć na ojczystej ziemi. Przymusowo wcielony do armii carskiej, znalazł się w samym centrum brutalnych działań wojennych podczas rosyjskiego podboju Kaukazu. Jego los, jak los wielu młodych poborowych z Królestwa Polskiego, pozostawił po sobie jedynie skąpe zapisy prasowe. 



Franciszek Grabowski urodził się 27 września 1827 roku w Kuźnicy Grabowskiej,. Był synem Franciszka Grabowskiego (1788–1839) oraz Gertrudy z Drabikowskich (1796–1844). Rodzina mieszkała w domu nr 28.

19 maja 1844 roku w parafii rzymskokatolickiej w Kraszewicach Franciszek zawarł związek małżeński z Antoniną Anioł, córką Jakuba Anioła i Marianny z Kiełtyków.

Na dzień ślubu miał rzeczywiście 16 lat (urodziny wypadały 27 września), jednak w akcie ślubu wpisano wiek 18 lat, co w ówczesnych księgach było dość częstą praktyką – wiek młodych bywał zaokrąglany lub podawany orientacyjnie. Świadkami ceremonii byli Tomasz Grabowski oraz Jan Dziadek.

Franciszek zmarł młodo, 11 października 1852 roku, mając 25 lat. Śmierć nastąpiła podczas przymusowej służby w wojsku rosyjskim.

Prawdopodobnie, jak wielu poborowych z Królestwa Polskiego w tym okresie, został wysłany do jednostek działających na Kaukazie, gdzie trwała wówczas wojna kaukaska. Służba w tym regionie była niezwykle ciężka — żołnierze byli narażeni na trudne warunki klimatyczne, choroby (takie jak malaria czy tyfus), ciągłe ataki partyzanckie oraz ciężkie prace fortyfikacyjne. Śmierć wielu młodych żołnierzy w dokumentach wojskowych była zapisywana jedynie lakonicznie jako „zmarł w wojsku”, dlatego przekaz o jego śmierci w służbie jest zgodny z ówczesnymi realiami.


Źródło archiwalne


Kraszewice (parafia rzymskokatolicka) – akt urodzenia/chrztu z roku 1827, Akta urodzeń, małżeństw i zgonu Archiwum Państwowe w Poznaniu, sygn. 3664/-/45, skan 19



Kraszewice (parafia rzymskokatolicka) – akt małżeństwa z roku 1844, Akta urodzeń, małżeństw i zgonu

Archiwum Państwowe w Poznaniu, sygn. 3664/-/62, skan 55

Wdowa po Franciszku wyszła powtórnie za mąz dopiero w 1857 (wtedy prawdopodobnie podano do wiadomości informacje o zgonie Franciszka)


Kraszewice (par. ewangelicka) - akt małżeństwa, rok 1857, Duplikat urodzeń, małżeństw i zmarłych
Archiwum Państwowe w Poznaniu 3664/-/93, skan 54

14 listopada 2025

Jak ks. Jan Smaga odmienił parafię Czajków (1927)

 Po objęciu parafii Czajków w 1926 r. ks. Jan Smaga ożywił życie religijne wspólnoty, organizując liczne kółka różańcowe, Ligę Katolicką, pielgrzymki oraz przygotowując setki dzieci do sakramentów. Dzięki jego zapałowi rozpoczęto także planować budowę nowego kościoła i przeprowadzono ważne prace przy parafialnych budynkach.

Z życia naszych parafij.

Z Czajkowa. Parafja Cząjków jest północnym kresem diecezji częstochowskiej. Wrzyna się klinem pomiędzy parafje diecezji włocławskiej i archidiecezji poznańskiej. Powstała w roku 1919 po odłączeniu jej od parafji kraszewickięj. Pierwszym proboszczem tej parafji,był ks. Stanisław Masłowski, kapłan pełen energji i ducha Bożego' który w trzech latach wybudował tymczasowy drewniany kościół i budynki plebańskie. Po ks. Masłowskim objął duszpasterstwo ks. Edmund Tarchalski, który pragnął dalej prowadzić rozpoczętą pracę, jednak choroba nie pozwoliła mu pracować i wreszcie w połowie czerwca 1926 r., po czterech latach pobytu w naszej parafji, położyła koniec jego życiu. Dnia 20 lipca r. ub. przybył do nas nowomianowany proboszcz ks. Jan Smaga, b. prefekt gimnazjum częstochowskiego.

Od przybycia ks. Jana Smagi dó naszej parafji, rozpoczęło się w niej nowe życie katolickie. Ks. proboszcz przygotował i poprowadził do pierwszej spowiedzi, i Komunji św. przeszło 200 dzieci. Zorganizował 60 kółek Żywego Różańca, do których należą w wielkiej liczbie mężczyźni i młodzież. Zajął się miejscową orkiestrą, to też w początkach września poprowadził do Częstochowy, na uroczystość Narodzenia Matki Boskiej, pielgrzymkę, złożoną z 500 parafian, z własną parafialną orkiestrą. W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najśw. Marji P. wprowadziliśmy do kościoła nowonabyte, bardzo piękne i artystycznie wykonane obrazy: Matki Boskiej i św. Teresy, pędzla artysty p. B. Rutkowskiego z Częstochowy. 

W marcu rb. ks. proboszcz zorganizował Ligę Katolicką, do której należy przeszło 600 osób, t. j. cztery związki, mianowicie: mężczyzn, niewiast, młodzieńców i panien. Związki te wspaniale się rozwijają. W pracy tej pomaga ks. prob, miejscowe nauczycielstwo, które należy do sekcji amatorskiej, w związku młodzieży.

Z początkiem maja odbyła się u nas Misja, trwająca siedm dni. Prowadzili ją księża Jezuici z Krakowa. O. Hieronim Harmata dyrektor Misji i O. Stanisław Mrozik. Pod wpływem nauk misyjnych, pełnych ducha apostolskiego, parafja Czajków odrodziła się duchowo. Przez półtora dnia spowiadało 18 księży z trzech diecezyj: włocławskiej, częstochowskiej i poznańskiej. Parafianie i wierni z sąsiednich parafii — w liczbie przeszło pięć tysięcy — wyspowiadawszy się, przystąpili do Stołu Pańskiego. Serdecznie dziękowaliśmy ks. Misjonarzom za ich trudy i prace i z żalem i płaczem pożegnaliśmy ich w dzień wyjazdu. Czcigodny nasz ks. proboszcz w następnym dniu odprawił nabożeństwo żałobne z wiliami i konduktem; tysiąc wiernych przystąpiło do Komunii ofiarując to za 'dusze zmarłych.

Nasz ks. proboszcz buduje kościół, nie tylko duchowy w sercach swych parafian, ale stara się także, aby jakńajprędzej pobudować piękny murowany przybytek Boży, w miejsce dotychczasowej kaplicy. Przeprowadził też remont plebanii a w części i kaplicy. To też parafianie, zachęceni nietylko słowami, ale i gorliwą pracą ks. proboszcza pomimo ciężkich czasów uchwalili budowę nowego kościoła. Oby Pan Bóg naszemu kochanemu ks. proboszczowi sowicie wynagrodził jego trudy i pracę, łaskawie wspierał jego siły, aby nam jaknajdłużej przewodniczył, w tej doczesnej pielgrzymce. 

Parafianie. 

Zródło: Z życia naszych parafij. Z Czajkowa, Niedziela, 1927, nr 25, s. 265

Dostęp online: Biblioteka Cyfrowa SBC, https://sbc.org.pl/Content/571845/PDF/iii269156-1927-25-0001.pdf