Strony

7 stycznia 2012

Dzieje Czajkowa (5) (1736-37)


            Lata 1736-37 to szczególnie trudny okres dla tych terenów. Trzy zapiski kronikarskie dotyczące tego okresu obrazują grozę wielkiego głodu w ziemi wieluńskiej. I tak „w r. 1736 i 1737 wielki głód panował w ziemi wieluńskiej, a psy i wilki pożerały ludzi”  Ks. Fabisz, Kronika powiatu ostrzeszowskiego.
           „Tego roku (1737) mówi pewien zakonnik kaliski w swych zapiskach, „jak i poprzedniego roku zima była bez zimy, rzadko przymrozek, ciągłe deszcze, wodę musiano z piwnic wylewać. Dla chorób i głodu zbiegło się do Kalisza wielu ludzi, skąd były niezliczone nadużycia, zbrodnie i występki: jedne matki topiły swe dzieci, drogie porzucały je na drogach Mnogość wypadków po wsiach, że ludzie ludzi z głodu pożerali." Chodyński, Kronika kieszonkowa Kalisza.
            Także ksiądz Lewandowski, Cysters z Wąchocka, przysłany na spowiednika do klasztoru ołobockiego, wspomina w tym czasie o głodzie w Ołoboku, Wielowsi i innych miejscach.
Na podstawie mikrofilmów aktów zgonu parafii kraszewickiej z lat 1811 i 1812 wiemy że po tym strasznym okresie urodzili się;  Wojciech Janas (około 1739) i jego żona Katarzyna Janas z Śniegulów (około 1741) - protoplaści rodu Janas. Zamieszkiwali w Pustkowiu Mielcuchy, parafii kraszewickiej leżącej na terenie ziemi wieluńskiej. 
Katarzyna ze Śniegulów Janas zmarła w 22 listopada 1811 w Pustkowiu Mielcuchy. Akt  Z-72/1811USC Kraszewice z 14.11.1811. Świadczyli: Franciszek Janas (40) i Stanisław Janas (36) synowie zm. rol. w Pustkowiu Mielcuchy. Katarzyna (l. 70)  przytułek na starość miała przy synu Stanisławie pod nr 106


Wojciech Janas zmarł w Pustkowiu Mielcuchy 10 marca 1812 (Akt Z-115/1812 USC Kraszewice). Świadkami zgonu byli Stanisław Janas (lat 37) i Franciszek Janas (lat 30) synowie zmarłego rolnicy w Pustkowiu Mielcuchy. Wojciech miał na starość przytułek pod nr 106.